به نظر می‌رسد استودیوی Don’t Nod با عرضه قسمت دوم و پایانی بازی Lost Records: Bloom & Rage تحت عنوان Tape 2، فاصله بیشتری با هویت پیشین خود گرفته است؛ هویتی که روزگاری با روایت‌های تأثیرگذار و شخصیت‌هایی به‌یادماندنی در Life is Strange شناخته می‌شد. این قسمت نه‌تنها نتوانست طرفداران قدیمی را راضی کند، بلکه در جذب مخاطب جدید نیز ناکام ماند و در مجموع، تجربه‌ای ناامیدکننده ارائه داد.
در این بررسی، تمرکز اصلی بر داستان و شخصیت‌پردازی Tape 2 خواهد بود، چرا که گیم‌پلی بازی نسبت به قسمت اول تغییر خاصی نداشته است. برای آشنایی با زمینه داستانی، توصیه می‌شود ابتدا نقد قسمت نخست را مطالعه یا آن را تجربه کنید.
روایتی شتاب‌زده با شخصیت‌هایی سطحی
Tape 2 به شکلی شتاب‌زده و سطحی، مفهومی همچون «خشم» را روایت می‌کند؛ مفهومی که قرار بود محور اصلی داستان باشد. به جای درام‌پردازی دقیق و عمیق، شاهد مجموعه‌ای از نوجوانان خام هستیم که تلاش دارند «باهال» یا به قولی “Cool” به‌نظر برسند، اما نتیجه نهایی چیزی جز کاراکترهایی تک‌بعدی و کم‌عمق نیست.
در نسخه بزرگسال این شخصیت‌ها نیز، خبری از پیچیدگی رفتاری یا انگیزه‌های چندلایه‌ای که از Don’t Nod انتظار می‌رفت، نیست. واکنش‌ها اغلب اغراق‌آمیز و بی‌منطق‌اند، و طغیان‌های نوجوانی جای خود را به رفتارهایی سطحی و نمایشی داده‌اند که از درک و هم‌ذات‌پنداری مخاطب فاصله زیادی دارند. این کم‌رمقی روایت، باعث شده حتی افشای رازها و زوایای تاریک داستان نیز بی‌اثر و ناامیدکننده باشند.
داستانی با گره‌های رهاشده و پایانی بی‌رمق
در حالی‌که قسمت اول، بذرهایی از گره‌های داستانی را می‌کاشت، Tape 2 یا به شکلی دم‌دستی آن‌ها را حل می‌کند یا اساساً از پرداخت‌شان صرف‌نظر کرده است. پایان‌بندی فاقد هرگونه ضربه احساسی یا غافل‌گیری تأثیرگذار است و بازی در نهایت بدون آنکه اثری ماندگار بر ذهن بگذارد، به پایان می‌رسد.
شخصیت‌ها به‌حدی سطحی هستند که نه می‌توان با آن‌ها ارتباط برقرار کرد و نه دلتنگ‌شان شد. حتی پیام یا درون‌مایه خاصی در بطن روایت دیده نمی‌شود. تجربه‌ی بازی با تیتراژی بی‌روح به پایان می‌رسد و بازیکن را با مجموعه‌ای از پرسش‌های بی‌پاسخ و احساسی خالی رها می‌کند.
شخصیت‌پردازی ناکارآمد؛ از پروتاگونیست تا آنتاگونیست
ضعف در شخصیت‌پردازی محدود به شخصیت‌های اصلی نیست. خانواده‌ها، که می‌توانستند عمق بیشتری به روایت ببخشند، نقش‌های فرعی و بی‌اهمیتی دارند. به‌عنوان مثال، تعامل Swann با مادرش صرفاً به نگرانی برای مرتب بودن اتاق محدود می‌شود، بدون هیچ پرداخت عمیق‌تری.
شخصیت منفی اصلی بازی، Corey، نیز فراتر از یک موتورسوار مغرور کلیشه‌ای ظاهر نمی‌شود. انگیزه‌های او گنگ یا بیش از حد ساده‌انگارانه هستند و نمی‌توانند وزن دراماتیکی به داستان بدهند. حتی شخصیت Dylan نیز بیشتر شبیه به ابزاری برای پیشبرد داستان عمل می‌کند تا کاراکتری مستقل و چندلایه.
مشکلات فنی و ضعف عملکرد روی پلی‌استیشن ۵
بازی روی PS5 با نرخ ثابت ۳۰ فریم بر ثانیه اجرا می‌شود، که برای عنوانی نه‌چندان گرافیکی یا سنگین، ناامیدکننده است. انتظار می‌رفت گزینه‌ای برای اجرای بازی روی ۶۰ فریم فراهم شود. متأسفانه، همانند Tape 1، باگ‌های آزاردهنده، مشکلات انیمیشنی و ایرادات هماهنگی لب و دیالوگ همچنان به قوت خود باقی‌اند.
گیم‌پلی و طراحی مراحل؛ ایده‌هایی نصفه و نیمه
دوربین Swann همچنان نقشی کلیدی در گیم‌پلی ایفا می‌کند. فیلم‌برداری از آیتم‌ها و ساخت مستندهای کوچک، جذاب است، اما تنوع مینی‌گیم‌ها بسیار محدود است. در حالی که می‌شد بسیاری از لحظات داستانی را با مکانیک‌های تعاملی روایت کرد، بسیاری از صحنه‌ها به دیالوگ‌هایی سطحی و کات‌سین‌های تکراری محدود شده‌اند.
موسیقی؛ تنها نقطه قوت بازی
برخلاف دیگر بخش‌ها، موسیقی در Lost Records: Bloom & Rage همچنان قدرتمند ظاهر می‌شود. انتخاب قطعات نوستالژیک دهه ۹۰ و موسیقی‌های متن لحظات احساسی، به‌خوبی فضای بازی را همراهی می‌کنند و یادآور دوران اوج Don’t Nod هستند.
با این حال، صداپیشگی شخصیت‌ها، به‌خصوص Swann، از اجرای مصنوعی و اغراق‌آمیز رنج می‌برد و در لحظات احساسی، فاقد تأثیرگذاری لازم است.
Lost Records: Bloom & Rage Tape 2 را باید یکی از ضعیف‌ترین آثار Don’t Nod دانست. عنوانی که در آن، روایت، شخصیت‌پردازی و پایان‌بندی همه در سطحی‌ترین حالت ممکن قرار دارند و حتی موسیقی جذاب نیز نمی‌تواند این کاستی‌ها را جبران کند. بازی نه پیام خاصی ارائه می‌دهد، نه احساسی برانگیزنده دارد و نه تجربه‌ای ماندگار. در نهایت، تابستان ۱۹۹۵ به مجموعه‌ای از لحظات کم‌رمق و شخصیت‌های فراموش‌شدنی ختم می‌شود که اثری از جادوی پیشین این استودیو در آن دیده نمی‌شود.
نکات مثبت:
موسیقی‌های شنیدنی و انتخاب‌های درست در قطعات لایسنس‌شده
نکات منفی:
پایان‌بندی بی‌منطق و بی‌اثر
مشکلات فنی پابرجا
پرسش‌های بی‌پاسخ و مبهم
صداپیشگی اغراق‌آمیز و تصنعی
ضعف در شخصیت‌پردازی و واکنش‌های غیرمنطقی
عدم بهره‌برداری از پتانسیل داستانی
آنتاگونیست و کاراکترهای کلیشه‌ای
امتیاز : ۵ از ۱۰
با خرید گیفت کارت پلی استیشن ، ایکس باکس و استیم از زیکارت، از تمام امکانات هیجان‌انگیز بازی لذت ببرید.
